Danie, któremu jestem wierna od dziecka dziś idzie na tapetę - pyry z gzikiem. Pochodzę z Poznania, więc danie było obowiązkowo jedzone w każdy piątek - czy to u babci, czy u mamy, czy jeszcze u kogo innego. Pamiętam swoje zdziwienie, gdy ktoś mnie uświadomił, że w pozostałych regionach Polski, to w piątek je się ryby. ;)
Postu w piętek już nie przestrzegam, ale miłość do gziku pozostała. Jem go często bardzo, jest to dla mnie danie do zrobienia w tempie błyskawicznym, sycące i jednocześnie lekkie. Każdy ma swój własny przepis na gzik, każdy woli inny, ja lubię bardzo kremowy i śmietanowy, z niewielką ilością cebulki i szczypiorku.
Składniki:
* śmietana 12% małe opakowanie
* kostka twarogu tłustego lub półtłustego
* sól i pieprz
* mała cebula
* pęczek szczypiorku (lub mniej)
Przepis:
Całość można zrobić w robocie kuchennym, wtedy roboty jest zdecydowanie mniej, a gzik ma lepszą konsystencję. Na początek trzeba zmielić/posiekać ser, dodać do niego pokrojony szczypiorek i bardzo drobno pokrojoną cebulkę. Dolać śmietanę i przyprawy. Przez chwilę na małych obrotach mieszać gzik. Można to wszystko rzecz jasna zrobić ręcznie np. widelcem, ale wtedy gzik nie będzie kremowy, bardziej konsystencją będzie przypominać twarożek do chleba - ale jak kto lubi.
Z czym się je gzik?
Kilka opcji do wyboru - najlepszy jest z ziemniakiem pieczonym według mnie, takim z ognia, w skórce. Druga opcja, bardziej miejska i także smaczna - ziemniaki w mundurku, czyli ziemniaki ugotowane bez obierania, które obiera się na talerzu lub zjada w całości. Wersja na szybko, taka jak na zdjęciu - najzwyklejsze ziemniaki z masełkiem.